محققانی که در مورد هیپوگلیسمی تحقیق می کنند، دریافتند که درمان بیش از حد و شدید می تواند خطرناک باشد

محققانی که در مورد هیپوگلیسمی تحقیق می کنند، دریافتند که درمان بیش از حد و شدید می تواند خطرناک باشد

15 اوت 2019 - برای مبتلایان به دیابت، مصرف داروها و نظارت بر قند خون بخشی از ریتم عادی زندگی روزمره است. با این حال، براساس تحقیقات جدید، بیش از 20٪ از بیماران بالغ در ایالات متحده احتمالاً بیش از حد تحت درمان قرار می گیرند و این سبب بروز هزاران مورد هیپوگلایسمی و مراجعه به بخش اورژانس و بستری در بیمارستان می شود که به طور بالقوه قابل پیشگیری است.

یک تیم تحقیقاتی، به سرپرستی دکترRozalina McCoy ، متخصص غدد درون ریز و پزشک مراقبت های اولیه در کلینیک مایو، پیامدهای درمان کاهش دهنده ی شدید قند خون در دنیای واقعی را در سرتاسر ایالات متحده بررسی کردند. آنها دریافتند درمان بیش از حد بیماران با داروهای کاهنده ی قند خون بیش از نیاز بیماران بر اساس سطح هموگلوبین A1C آنها، نه تنها در سرتاسر ایالات متحده رایج است، بلکه مستقیماً در یک دوره ی دو ساله سبب 4،774 مورد بستری در بیمارستان و 4804 مراجعه به بخش اورژانس شده است. یافته های آنها در تاریخ 15 اوت بصورت آنلاین در Mayo Clinic Proceedings منتشر شد.

دکتر مک کوی می گوید: این ارقام کمترین ارزیابی از دامنه ی واقعی وقایع هیپوگلیسمی ناشی از تشدید درمان دارویی است.دلایل زیادی وجود دارد که افراد مبتلا به دیابت ممکن است هیپوگلیسمی را تجربه کنند از جمله: ابتلای همزمان به چندین بیماری مزمن، سن بالاتر، ابتلا به دیابت نوع 1 یا درمان با داروهایی مانند انسولین یا سولفونیل اوره که بیشترین خطر بروز هیپوگلایسمی را بهمراه دارند.

وی اظهار داشت: در حالی که برخی از اپیزودهای هیپوگلیسمی ممکن است اجتناب ناپذیر باشند، به ویژه اگر ناشی از عوامل خطر غیر قابل اصلاح مانند نیاز به انسولین باشد، برخی دیگر از موارد مانند موارد مرتبط با درمان دارویی بیش از حد قابل پیشگیری می باشند.

دکتر مک کوی می گوید: بر اساس داده های مطالعه ی قبلی ما تاثیر درمان بیش از حد را از سایر عوامل خطر جدا کردیم، آن اطلاعات نشان داد که درمان بیش از حد یک عامل خطر مستقل قابل توجه در وقایع هیپوگلایسمی است. در این مطالعه ی جدید ما می خواستیم درباره دامنه ی ملی پیامدهای مرتبط با درمان بیش از حد دارویی بیشتر بدانیم.

دکتر مک کوی ادامه داد: از آنجایی که در ایالات متحده، آماری از موارد قابل پیشگیری افت شدید قند خون وجود نداشت، ما مجبور بودیم بطور جداگانه تعداد افرادی که بیش از حد تحت درمان قرار گرفته اند را بررسی و محاسبه کنیم. سپس از داده های مطالعه قبلی، همراه با این داده های جدید، برای تخمین تعداد مراجعات به بخشهای اورژانس به دلیل هیپوگلیسمی و بستری های احتمالی ناشی از درمان بیش از حد استفاده کردیم.

بالا بودن مداوم قند خون، خطر عوارض دیابت مانند بیماری های قلبی عروقی ، رتینوپاتی (بیماری چشم) ، نفروپاتی (بیماری کلیوی) و نوروپاتی را افزایش می دهد. دکتر مک کوی می گوید: داروهای کاهنده قند خون این خطرات را کاهش می دهند، اما برنامه های درمانی باید مبتنی بر شواهد برای هر بیمار باشند.

وی می گوید: نه تنها مهم است كه اطمینان حاصل كنیم كه بیماران را کمتر از میزان لازم درمان نمی کنیم بلكه باید مطمئن شویم که بیش از حد نیاز به آنها دارو نمی دهیم زیرا درمان کمتر از میزان مورد نیاز و بیش از حد می تواند به بیماران ما آسیب برساند.

بیماران و روشهای تحقیق

دکتر مک کوی و تیمش داده های بیماران را از نظرسنجی ملی بررسی های بهداشتی و تغذیه ای (2011-2014) و پایگاه داده های OptumLabs استخراج و برای انجام این مطالعه استفاده کردند. آنها در ابتدا شیوع درمان شدید کاهش دهنده ی قند خون را در بین بزرگسالان ایالات متحده با استفاده از جدیدترین داده های نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه برآورد کردند. سپس محققان تعداد تقریبی ویزیت های بخش اورژانس مرتبط با هیپوگلیسمی و بستری های مربوط به چنین درمانی را با استفاده از داده های OptumLabs که در مطالعه قبلی بدست آمده بود، مشخص کردند.

بر اساس داده های نظرسنجی ملی بررسی های بهداشتی و تغذیه ای بیش از 10.7 میلیون بزرگسال غیرباردار مبتلا به دیابت با مقدار هموگلوبین در محدوده ی توصیه شده (کمتر از 7درصد)، شناسایی شدند. محققان دریافتند که تقریباً 22٪ از این افراد تحت درمان شدید کاهنده ی قند خون قرار گرفته اند. بنا به تعریف "درمان شدید کاهنده ی قند خون"، درمان دارویی برای دستیابی به سطح HbA1C برابر با 5.6درصدیا کمتر، یا استفاده از دو یا چند دارو برای رسیدن به سطح HbA1C برابر با5.7 تا 6.4در نظر گرفت می شود.

دکتر مک کوی می گوید: هیپوگلایسمی، یا افت قند خون، یکی از شایع ترین عوارض جانبی جدی درمان دیابت است و باعث صدمه ی فوری و طولانی مدت به بیمارانی می شود که آن را تجربه می کنند. هیپوگلیسمی شدید که نیاز به شخص دیگری برای کمک به معالجه ی بیمار و خاتمه دادن به افت قند خون تعریف شده است، با افزایش خطر مرگ، بیماری های قلبی و عروقی، اختلالات شناختی ، افتادن و شکستگی و کیفیت پایین زندگی همراه است.

برای به دست آوردن بینشی دقیقتر، محققان همچنین بیماران را در زیرگروه هایی به دلیل پیچیدگی های بالینی طبقه بندی کردند:

• سن 75 سال یا بالاتر

• دارای محدودیت در دو یا چند فعالیت روزمره ی خود، مانند عدم توانایی در پوشیدن لباس، غذا خوردن، رفتن از یک اتاق به اتاق دیگر، یا رفتن و خارج شدن از رختخواب.

• ابتلا به بیماری کلیوی مرحله پایانی

• ابتلای همزمان به سه یا چند بیماری مزمن

از 10.7 میلیون بیمار، 32.3٪ از نظر بالینی وضعیت پیچیده ای داشتند. اگرچه به نظر نمی رسد که این وضعیت پیچیده ی بالینی، عاملی برای درمان شدید فرد باشد، اما دکتر مک کوی خاطرنشان می کند که اگر چنین می شد، ایده آل بود.

وی ادامه داد: افراد مسن و سایر افرادی که از نظر کلینیکی وضعیت پیچیده ای دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به هیپوگلایسمی و همچنین سایر عوارض جانبی ناشی از تشدید درمان یا درمان بیش از حد هستند. در عین حال بنظر نمی رسد که در این گروه از بیماران فواید درمان شدید نسبت به درمان متوسط قند خون بیشتر باشد. دکتر مک کوی می گوید: هنگامی که ما یک برنامه درمانی برای دیابت تدوین می کنیم، هدف ما باید به حداکثر رساندن فواید و در عین حال کاهش آسیب به بیمار و بار درمانی باشد.

دکتر مک کوی می گوید: نتایج این مطالعه نگران کننده است، زیرا بیش از 2.3 میلیون آمریکایی بین سال های 2011 تا 2014 بیش از حد مورد نیاز تحت درمان قرار گرفتند. علاوه بر این، بیمارانی با وضعیت بالینی پیچیده با نرخی مشابه ی بیمارانی که وضعیت بالینی پیچیده ای نداشتند، تحت درمان شدید قرار گرفتند.

گامهای بعدی

از نظر تاریخی، جوامع تخصصی و نهادهای نظارتی عمدتاً بر درمان صحیح(نه کمتر از میزان مورد نیاز) و کنترل هایپرگلایسمی (قند خون بالا) افراد مبتلا به دیابت تمرکز دارند. دکتر مک کوی امیدوار است که تغییراتی را در دستورالعملها و عملکرد متخصصین برای رسیدگی و جلوگیری از درمان بیش از حد و جلوگیری از بروز هیپوگلایسمی شاهد باشد.

او می گوید: ما باید رژیم ها و اهداف درمانی را با وضعیت بالینی هر بیمار، وضعیت سلامتی، وضعیت روانی- اجتماعی و واقعیتهای زندگی روزمره ی هر بیمار هماهنگ کنیم تا مطمئن شویم که مراقبت انجام شده با اهداف، ترجیحات و مقدار قند خون بیمار مطابقت دارد.

وی معتقد است اگر سیستم مراقبت های بهداشتی از تمرکز بر بیماری دیابت، به ویژه تمرکز بر قند خون به سمت تمرکز بر بیمار تغییر رویه دهد، پیامدهای درمان، کمتر مضر خواهند بود، و منجر به نتایج بهتری برای بیماران و کاهش بار درمان می شود.

به گفته ی وی، برای بیماران دیابتی، این شامل عدم تشدید درمان و ساده سازی آن به عنوان ابزاری برای کاهش هیپوگلایسمی، عدم نیاز به مصرف چندین دارو بطور همزمان و کاهش بار درمانی است.

منبع:

Mayo Clinic Proceedings, 2019 DOI: 10.1016/j.mayocp.2019.02.028

دسترسی سریع ...

محققانی که در مورد هیپوگلیسمی تحقیق می کنند، دریافتند که درمان بیش از حد و شدید می تواند خطرناک باشد